طبق مطالعهای که در مجله الکلیسم چاپ شده است، در افرادی که دریافت کننده ریه هستند و آن را از مصرف کنندگان زیاد الکل دریافت میکنند، احتمال تجربه اختلال اولیه پیوند ۹ برابر میشود. همچنین این گونه ریهها، باعث انتقال ضعیف اکسیژن و دیاکسید کربن میشود و افراد دریافت کننده ریه زمان بیشتری با ونتیلاتور سر و کار خواهند داشت. همچنین در این مطالعه مشاهده شد که احتمال زنده ماندن افرادی که دریافت کننده ریه از افراد الکلی هستند، کاهش مییابد.
تحقیقات محققین نیازمند درک مکانیسم افزایش خطر اختلال اولیه در پیوند ریه است، تا در آینده بتوان مشکلات افراد دهنده ریه را قبل از عمل پیوند حل کرد و نتایج بهتری را بدست آورد.
مطالعات گذشته نشان میدهد که سوءاستفاده از الکل باعث افزایش خطر توبرکلوزیس، پنومونی و سندروم زجر تنفسی حاد در فرد میشود. بنابراین این مطالعه به بررسی مصرف زیاد الکل بر اهداکنندگان ریه و اثرات آن بر روی گیرنده پیوند میپردازد.
در این مطاله ۱۷۳ مورد پیوند ریه مورد مطالعه قرار گرفت. معیار مصرف زیاد الکل عبارت از مصرف بیشتر از سه نوبت الکل در روز یا ۷ نوبت الکل در هفته در خانمها و مصرف بیشتر از ۴ نوبت الکل در روز یا ۱۴ نوبت الکل در هفته در آقایان است. در مورد مصرف کنندگان زیاد الکل که اهداکننده ریه هستند باید تست بیوپسی کبد و بیومارکرهای غیرطبیعی الکل را انجام داد.
در این مطالعه تقریبا ۲۵% اهداکنندگان ریه مصرف کننده زیاد الکل بودند. همانطور که در مطالعات پیشین ۲۳% اهداکنندگان قلب و ۲۱% اهداکنندگان کلیه مصرف کننده الکل بودند. محققین دریافتند احتمال بروز اختلالات اولیه پیوند در افرادی که ریه خود را از مصرف کنندگان زیاد الکل دریافت کردهاند، ۸٫۷ برابر بیشتر از افرادی است که ریه خود را از غیرمصرف کنندگان الکل دریافت کردهاند. همچنین در افرادی که ریه خود را از مصرف کنندگان زیاد الکل دریافت کردهاند، طی ۲۴ ساعت اولیه بعد از پیوند، نسبت اکسیژن حمل شده در خون به اکسیژن مصرفی توسط بیمار به طور چشمگیری پایین است. دیوید گودیت پزشک دانشگاه علوم پزشکی آتلانتا در یک مقاله ادیتوریال اشاره به این موضوع دارد که به دست آوردن تاریخچه کامل درباره میزان مصرف الکل فرد اهدا کننده ریه میتواند به حذف گزینه پیوند ریه منجر شود. واضح است که در شرایط کمبود پیوند ریه، این مسئله مشکل ساز خواهد شد.
منبع: سیستم سلامت دانشگاه لویولا