شناسایی غده تیروئید بزرگ شده (گواتر) به ۲۷۰۰ سال قبل از میلاد مسیح و به کشور چین بر می گردد. در سال ۱۶۰۰ قبل از میلاد، چینی ها از اسفنج سوخته و جلبک دریایی برای درمان گواتر استفاده می کردند.
در سال ۱۱۷۰ میلادی، Roger خاکستر اسفنج و جلبک دریایی را برای درمان گواتر تجویز کرد. همچنین او نخستین فردی بود که عمل جراحی را برای برداشتن غده تیروئید در صورت شکست درمان طبی پیشنهاد کرد. گرچه در آن زمان برداشتن تیروئید با خطرات و مرگ و میر بالایی همراه بود.
در سال ۱۴۷۵، Wang Hei غده تیروئید را از نظر آناتومیکی توصیف کرد و خشک کردن تیروئید را برای درمان گواتر توصیه کرد. ۵۰ سال بعد، Paracelsus گواتر را به حضور ناخالصی های معدنی در آب به ویژه وجود سولفید آهن و یک فاکتور وراثتی نسبت داد. در نهایت در سال ۱۶۵۶، Thomas Wharton نام غده را به دلیل شکل سپر مانند آن تیروئید گذاشت. در این زمان نرم کردن حنجره، به عنوان نقش اصلی غده تیروئید در نظر گرفته شد. زیبا کردن گردن زنان دیگر نقشی بود که به تیروئید نسبت داده می شد. در اوایل دهه ۱۸۰۰، تیروئید به عنوان منبع خونی برای تامین جریان خون به مغز تصور می شد.
در سال ۱۸۱۱، Paris وجود ید را در خاکستر جلبک دریایی کشف کرد و اعتقاد به تاثیر این ماده در درمان گواتر گسترش یافت. ده سال بعد، Prout اولین فردی بود که ید را برای درمان گواتر توصیه کرد.
در سال ۱۸۸۴، تیروئیدکتومی با موفقیت برای درمان گواتر انجام شد. در اروپا، یک جراح سوئیسی به نام Theodore Kocher (1917-1841)، بیش از ۲۰۰۰ تیروئیدکتومی را با مرگ و میر کمتر از ۵% انجام داد، در حالی که در آمریکا Charles Mayo پیشتاز جراحی تیروئید بود. در سال ۱۹۰۹، Kocher به خاطر تحقیقات فراوانش در این زمینه، جایزه نوبل پزشکی را دریافت کرد.
در سال ۱۸۹۱، Murray با تزریق عصاره تیروئید به بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید، پاسخ بالینی خوبی را مشاهده کرد. به فاصله کمی پس از این Howitz، Machenzie و Fox به طور مستقل به تاثیر مثبت عصاره تیروئید به صورت داروی خوراکی پی بردند.
نتایج تیروئیدکتومی تجربی برای تعیین عملکرد دقیق غده تیروئید به درستی تعبیر نشد، چرا که جراح به اشتباه غدد پاراتیروئید را نیز بر می داشت. در سال ۱۸۹۱، Gley توانست عملکرد غده تیروئید را از پاراتیروئید متمایز کند. در سال های بعد نیز تاثیر غده تیروئید روی میزان سوخت و ساز بدن مشخص شد.
در سال ۱۹۱۵، Edward Kendall تیروکسین را که هورمون فعال غده تیروئید است، به صورت کریستال جداسازی کرد. یک دهه بعد، Harington فرمول شیمیایی تیروکسین را مشخص کرد و موفق به سنتز این هورمون شد. مطالعات نشان داد تاثیر تیروکسین سنتز شده از عصاره تیروئید کمتر است. این معما با جداسازی و سنتز دیگر هورمون تیروئید (تری یدوتیرونین-T3)، ۲۵ سال بعد حل شد. تعریف نقش دقیق غده تیروئید در متابولیسم کلسیم با کشف هورمون کلسی تونین در سال ۱۹۶۱ صورت گرفت.
از سال ۱۹۲۰ عمل جراحی تیروئید امری عادی شد و بدون خطر خاصی توسط جراحان ماهر قابل انجام بود. امروزه با پیشرفت های اعجاب انگیز حوزه پزشکی، عمل جراحی تیروئید با استفاده از روش های با حداقل تهاجم و نیز استفاده از دستگاه های پیشرفته که مانع از آسیب به تارهای صوتی حین جراحی می شود، به راحتی انجام می گیرد. هر چند همچنان تبحر جراح متخصص در نتیجه نهایی عمل تیروئید، نقشی پر رنگ دارد.
http://www.medscape.com/viewarticle/433848
http://www.endocrinesurgeon.co.uk/index.php/the-history-of-the-thyroid-gland
http://www.hormones.gr/115/article/article.html