تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که جراحی فتق به روش لاپاروسکوپی می‌تواند درد و دیگر علائم فتق را بدون نیاز به جراحی تهاجمی کاهش دهد.
مطالبی که از قبل می‌دانیم
پزشکان اغلب برای درمان فتق مغبنی، جراحی را پیشنهاد می‌دهند. فتق مغبنی (شکمی) برآمدگی است که در ناحیه کشاله ران ایجاد می‌شود و علت اصلی آن ضعف یا نقص در جدار دیواره شکمی یا افزایش فشار بر آن در یک ناحیه است. فتق مغبنی شایع‌ترین نوع فتق شکمی است که در مردان ۷ برابر شایع‌تر از زنان می‌باشد. برای ترمیم فتق، معمولاً جراحان برآمدگی فتق را به درون فشار داده و آن را با یک مش از مواد مصنوعی می‌پوشانند.
جراحان از دو روش متفاوت برای ترمیم فتق مغبنی استفاده می‌کنند. در جراحی باز، جراح مستقیماً برشی در ناحیه کشاله ران ایجاد می‌کند. در جراحی لاپاروسکوپی، جراح برش کوچکی درون یا اطراف ناف ایجاد کرده و سپس از لاپاروسکوپ برای دیدن داخل کشاله ران استفاده می‌کند. هر دوی این روش‌ها موجب ترمیم فتق شده اما خطرات و فواید متفاوتی دارند.
مطالعات جدید
مقایسه دو روش جراحی باز و لاپاروسکوپی فتق
به منظور مقایسه دو روش جراحی باز و لاپاروسکوپی برای ترمیم فتق، پژوهشگران به صورت تصادفی ۶۶۰ بیمار مبتلا به فتق مغبنی که با جراحی باز یا جراحی لاپاروسکوپی عمل شده بودند را مورد مطالعه قرار دادند.
پس از گذشت ۵ سال از جراحی، پژوهشگران احتمال وجود درد در ناحیه کشاله ران را برای افراد هر دسته و همچنین میزان تأثیر جراحی بر سلامت و زندگی روزمره افراد را بررسی کردند.
افرادی که تحت عمل جراحی لاپاروسکوپی قرار گرفته بودند، احتمال کمتری داشت که همچنان پس از ۵ سال که از جراحی گذشته، در ناحیه کشاله ران درد داشته باشند. حدود ۱۵% بیمارانی که جراحی لاپاروسکوپی داشتند پس از ۵ سال درد داشتند در مقایسه با ۱۸% بیمارانی که تحت جراحی باز قرار گرفته بودند.
اگر اعصاب موجود در کشاله ران آسیب دیده باشند، بی‌حسی در ناحیه کشاله ران یک مشکل معمول پس از جراحی فتق است. در افرادی که جراحی لاپاروسکوپی داشته‌اند تنها ۱% افراد پس از ۵ سال، چنین مشکلی داشتند اما حدود ۲۲% از بیمارانی که جراحی باز داشتند، بی‌حسی در کشاله ران را گزارش دادند.
پس از ۵ سال در حدود ۵% از افراد با جراحی لاپاروسکوپی، فتق دوباره ایجاد شد در حالی که این آمار در جراحی باز بیشتر بوده و برای حدود ۸% از افراد با جراحی باز این اتفاق رخ داد.
همچنین تعداد بیشتری از افرادی که تحت جراحی لاپاروسکوپی قرار گرفته بودند، از جراحی خود راضی بودند و فعالیت‌ها و زندگی روزانه خود را از سر گرفته بودند. اما مشکلات و عوارض بیشتری حین جراحی لاپاروسکوپی نسبت به جراحی باز اتفاق افتاده بود. پس از جراحی لاپاروسکوپی، ۶% از افراد دچار عوارض بعد از عمل شده بودند اما این درصد برای جراحی باز ۲% بوده است. شایع‌ترین عارضه نیز آسیب به اعصاب حین جراحی بود.
از آنجا که این مطالعه به صورت یک آزمایش تصادفی و کنترل شده می‌باشد، نتایج آن قابل اعتماد است؛ چنین مطالعاتی بهترین روش برای یافتن اثرات یک روش درمانی هستند.
نتایج:
نتایج این مطالعه، جراحی لاپاروسکوپی را برای ترمیم فتق مغبنی برای بیشتر افراد پیشنهاد می‌دهد. لاپاروسکوپی یک روش درمانی است که احتمال اینکه درست عمل کند زیاد است؛ نسبت به جراحی باز فتق، احتمال کمتری برای درد در ناحیه کشاله ران وجود دارد و فتق به احتمال زیاد بازنمی‌گردد.
این مطالعه نشان می‌دهد تعداد افرادی که حین جراحی لاپاروسکوپی دچار عارضه شده‌اند سه برابر افرادی است که جراحی باز داشته‌اند. اما در طولانی مدت این افراد همچون افرادی که عارضه‌ای نداشته‌اند، بهبود یافته‌اند.
بنابراین چنانچه شما نیاز به انجام جراحی برای ترمیم فتق داشتید، حتماً با پزشک خود مشورت کنید که آیا جراحی لاپاروسکوپی برای شما گزینه مناسبی است یا خیر.
جراحی لاپاروسکوپی فتق با بکارگیری ماتریس Biomimetic
ترمیم فتق مغبنی از شایع‌ترین عمل‌های جراحی عمومی شکم است. با گذشت زمان، جنبه‌های بسیاری از روش‌های جراحی برای ترمیم فتق بررسی شده و بهبود یافته‌اند؛ به عنوان مثال استفاده از مش که به منظور استحکام بخشیدن به ناحیه فتق انجام می‌شود. در سال‌های اخیر، جراحی لاپاروسکوپی به عنوان یک روش کم‌تهاجمی مطرح شده که منجر به پیشرفت‌های زیادی در درمان فتق گردیده است. امروزه، انواع مختلفی از مواد مش در دسترس جراحان قرار دارد. این مواد به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: مواد مصنوعی (همچون پلی‌استر یا پلی‌پراپیلین) و مواد بیولوژیکی (از بافت انسان یا حیوان به دست می‌آید).
در حالی که مواد مورد استفاده در مش بسیار گسترش یافته‌اند اما هیچ استاندارد طلایی جهت انتخاب نوع مواد مش وجود ندارد. هر یک از این دو دسته مزایا و معایب خود را دارند. مواد مصنوعی، قدرت چسبندگی بالا و دائمی دارند اما استفاده از آن‌ها با برخی دردهای مزمن همراه است؛ باور بر این است که این دردهای مزمن ناشی از تشکیل بستری از زخم در محل بکارگیری مش می‌باشد. پس از جستجو برای یافتن یک راه حل طبیعی‌تر، پزشکان به استفاده از مواد بیولوژیکی روی آوردند. مواد بیولوژیکی به بازسازی و ترمیم بافت در ناحیه فتق تکیه دارد که این امر استفاده از آن‌ها را در برخی موارد خاص محدود می‌کند. با این وجود، به دلیل رشد بافت در استفاده از مواد بیولوژیکی، درد مزمن به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد.
ماتریس Biomimetic:
در این مطالعه، استفاده از Biomimetic در تلاش برای رفع معایب هر یک از مواد موجود برای مش، مورد بررسی قرار گرفته است. ماتریس Biomimetic شامل مواد پزشکی جدیدی است که ویژگی‌های مثبت مواد بیولوژیکی برای حمایت از رشد بافت را با قابلیت دوام مواد مصنوعی ترکیب می‌نماید. این ساختار مش منجر به ایجاد یک ترمیم مکانیکی قوی برای فتق می‌شود در حالی که رشد و شکل بافت را نیز حفظ می‌کند.
در بافت‌شناسی و به صورت In vivo نشان داده شده است که در استفاده از Biomimetic همچون استفاده از مواد بیولوژیکی، قابلیت بازسازی و رشد بافت وجود دارد بدون اینکه زخم ایجاد شود. همچنین در استفاده از این روش احتمال عود مجدد فتق بسیار پایین است و همچون استفاده از مواد مصنوعی امکان ترمیم دائمی فتق وجود خواهد داشت.
این بررسی می‌تواند اثبات مفهوم استفاده از Biomimetic به منظور پُر کردن فضای بین مواد بیولوژیکی و مصنوعی باشد. همچنین Biomimetic می‌تواند به صورت بنیادی با مزایای هر دو مواد و حذف معایب آن‌ها مورد استفاده قرار گیرد.
منبع:
Eker HH, Langeveld HR, Klitsie PJ, et al., “Randomized clinical trial of total extraperitoneal inguinal hernioplasty vs lichtenstein repair”, Archives of Surgery, vol. 147, no. 3, pp. 256-260, 2012.
Fine A, “Laparoscopic repair of Inguinal Hernia with Biomimetic Matrix”, Journal of the Society of Laparoendoscopic Surgeons, vol. 16, no. 4, pp. 564-568, 2012.
